By Jose Rizal
Hoja seca que cuela indecisa
Y arrebata violente turbión,
Asi vive en la tierra el viajero,
Sin norte, sin alma, sin patria ni amor.
Busca ansioso doquiera la dicha
Y la dicha se aleja fugaz:
Vana sombra que burla su anhelo! ...
Por ella el viajero se lanza a la mar!
Impelido por mano invisible
Vagara confín en confín;
Los recuedos le harán compañia
De seres queridos, de un día felíz.
Una tumba quizá en el desiero
Hallará, dulce asilo de paz,
De su patria y del mundo olvidado ...
Descanse tranquilo, tras tanto penar !
Y le envidian al triste viajero
Cuando cruza la tierra veloz ...
Ay! no saben que dentro del alma
Existe un vacio de falta el amor!
Volverá el peregrino a su patria
Y a sus lares tal vez volverá,
Y hallará por doquier nieve y ruina
Amores perdidos, sepulcros, no más.
Ve, Viajero, prosigue tu senda,
Extranjero en tu propio país;
Deja a otros que canten amores,
Los otros que gocen; tu vuelve a partir.
Vé, viajero, no vuelvas el rostro,
Que no hay llanto que siga al adiós;
Ví, viajero, y ahoga tu penas;
Que el mundo se burla de ajeno dolor.
Awit ng Manlalakbay (Tagalog
version)
by Jose Rizal
Kagaya ng dahong nalanta, nalagas,
Sinisiklut-siklot ng hanging marahas;\
Abang manlalakbay ay wala nang liyag,
Layuin, kalulwa't bayang matatawag.
Hinahabul-habol yaong kapalarang
Mailap at hindi masunggab-sunggaban;
Magandang pag-asa'y kung nanlalabo man,
Siya'y patuloy ring patungo kung saan!
Sa udyok ng hindi nakikitang lakas,
Silanga't Kanlura'y kanyang nililipad,
Mga minamahal ay napapangarap,
Gayon din ang araw ng pamamanatag.
Sa pusod ng isang disyertong mapanglaw,
Siya'y maaaring doon na mamatay,
Limot ng daigdig at sariling bayan,
Kamtan nawa niya ang kapayapaan!
Dami ng sa kanya ay nangaiinggit,
Ibong naglalakaby sa buong daigdig,
Hindi nila tanto ang laki ng hapis
Na sa kanyang puso ay lumiligalig.
Kung sa mga tanging minahal sa buhay
Siya'y magbalik pa pagdating ng araw,
Makikita niya'y mga guho lamang
At puntod ng kanyang mga kaibigan.
Abang manlalakbay! Huwag nang magbalik,
Sa sariling baya'y wala kang katalik;
Bayaang ang puso ng iba'y umawit,
Lumaboy kang muli sa buong daigdig.
Abang manlalakbay! Bakit babalik pa?
Ang luhang inyukol sa iyo'y tuyo na;
Abang manlalakbay! Limutin ang dusa,
Sa hapis ng tao, mundo'y nagtatawa.
Song of the Wanderer
(English Version)
By Jose Rizal
Dry leaf that flies at random
till it's seized by a wind from above:
so lives on earth the wanderer,
without north, without soul, without country or love!
Anxious, he seeks joy everywhere
and joy eludes him and flees,
a vain shadow that mocks his yearning
and for which he sails the seas.
Impelled by a hand invisible,
he shall wander from place to place;
memories shall keep him company
of loved ones, of happy days.
A tomb perhaps in the desert,
a sweet refuge, he shall discover,
by his country and the world forgotten
Rest quiet: the torment is over.
And they envy the hapless wanderer
as across the earth he persists!
Ah, they know not of the emptiness
in his soul, where no love exists.
The pilgrim shall return to his country,
shall return perhaps to his shore;
and shall find only ice and ruin,
perished loves, and graves
nothing more.
Begone, wanderer! In your own country,
a stranger now and alone!
Let the others sing of loving,
who are happy
but you, begone!
Begone, wanderer! Look not behind you
nor grieve as you leave again.
Begone, wanderer: stifle your sorrows!
the world laughs at another's pain.
