El Canto Del Viajero (Song of the Wanderer) by Jose Rizal - Spanish, English, and Tagalog Versions

El Canto Del Viajero (Spanish – original version)
By Jose Rizal

Hoja seca que cuela indecisa
Y arrebata violente turbión,
Asi vive en la tierra el viajero,
Sin norte, sin alma, sin patria ni amor.

Busca ansioso doquiera la dicha
Y la dicha se aleja fugaz:
Vana sombra que burla su anhelo! ...
Por ella el viajero se lanza a la mar!

Impelido por mano invisible
Vagara confín en confín;
Los recuedos le harán compañia
De seres queridos, de un día felíz.

Una tumba quizá en el desiero
Hallará, dulce asilo de paz,
De su patria y del mundo olvidado ...
Descanse tranquilo, tras tanto penar !

Y le envidian al triste viajero
Cuando cruza la tierra veloz ...
Ay! no saben que dentro del alma
Existe un vacio de falta el amor!

Volverá el peregrino a su patria
Y a sus lares tal vez volverá,
Y hallará por doquier nieve y ruina
Amores perdidos, sepulcros, no más.

Ve, Viajero, prosigue tu senda,
Extranjero en tu propio país;
Deja a otros que canten amores,
Los otros que gocen; tu vuelve a partir.

Vé, viajero, no vuelvas el rostro,
Que no hay llanto que siga al adiós;
Ví, viajero, y ahoga tu penas;
Que el mundo se burla de ajeno dolor.

Awit ng Manlalakbay (Tagalog version)
by Jose Rizal

Kagaya ng dahong nalanta, nalagas,
Sinisiklut-siklot ng hanging marahas;\
Abang manlalakbay ay wala nang liyag,
Layuin, kalulwa't bayang matatawag.

Hinahabul-habol yaong kapalarang
Mailap at hindi masunggab-sunggaban;
Magandang pag-asa'y kung nanlalabo man,
Siya'y patuloy ring patungo kung saan!

Sa udyok ng hindi nakikitang lakas,
Silanga't Kanlura'y kanyang nililipad,
Mga minamahal ay napapangarap,
Gayon din ang araw ng pamamanatag.

Sa pusod ng isang disyertong mapanglaw,
Siya'y maaaring doon na mamatay,
Limot ng daigdig at sariling bayan,
Kamtan nawa niya ang kapayapaan!

Dami ng sa kanya ay nangaiinggit,
Ibong naglalakaby sa buong daigdig,
Hindi nila tanto ang laki ng hapis
Na sa kanyang puso ay lumiligalig.

Kung sa mga tanging minahal sa buhay
Siya'y magbalik pa pagdating ng araw,
Makikita niya'y mga guho lamang
At puntod ng kanyang mga kaibigan.

Abang manlalakbay! Huwag nang magbalik,
Sa sariling baya'y wala kang katalik;
Bayaang ang puso ng iba'y umawit,
Lumaboy kang muli sa buong daigdig.

Abang manlalakbay! Bakit babalik pa?
Ang luhang inyukol sa iyo'y tuyo na;
Abang manlalakbay! Limutin ang dusa,
Sa hapis ng tao, mundo'y nagtatawa.

 

Song of the Wanderer (English Version)
By Jose Rizal

Dry leaf that flies at random
till it's seized by a wind from above:
so lives on earth the wanderer,
without north, without soul, without country or love!

Anxious, he seeks joy everywhere
and joy eludes him and flees,
a vain shadow that mocks his yearning
and for which he sails the seas.

Impelled by a hand invisible,
he shall wander from place to place;
memories shall keep him company
of loved ones, of happy days.

A tomb perhaps in the desert,
a sweet refuge, he shall discover,
by his country and the world forgotten
Rest quiet: the torment is over.

And they envy the hapless wanderer
as across the earth he persists!
Ah, they know not of the emptiness
in his soul, where no love exists.

The pilgrim shall return to his country,
shall return perhaps to his shore;
and shall find only ice and ruin,
perished loves, and graves
nothing more.

Begone, wanderer! In your own country,
a stranger now and alone!
Let the others sing of loving,
who are happy
but you, begone!

Begone, wanderer! Look not behind you
nor grieve as you leave again.
Begone, wanderer: stifle your sorrows!
the world laughs at another's pain.

Sa Aking Mga Kabata by Jose Rizal -Tagalog and English Version

Sa Aking Mga Kabatà

Kapagka ang baya'y sadyáng umiibig

Sa kanyáng salitáng kaloob ng langit,

Sanlang kalayaan nasa ring masapit

Katulad ng ibong nasa himpapawid.

 

Pagka't ang salita'y isang kahatulan

Sa bayan, sa nayo't mga kaharián,

At ang isáng tao'y katulad, kabagay

Ng alin mang likha noong kalayaán.

 

Ang hindi magmahal sa kanyang salitâ

Mahigit sa hayop at malansáng isdâ,

Kayâ ang marapat pagyamaning kusà

Na tulad sa ináng tunay na nagpalà.

 

Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin

Sa Inglés, Kastilà at salitang anghel,

Sapagka't ang Poong maalam tumingín

Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin.

 

Ang salita nati'y huwad din sa iba

Na may alfabeto at sariling letra,

Na kaya nawalá'y dinatnan ng sigwâ

Ang lunday sa lawà noóng dakong una.

               

To My Fellow Youth

If a nation's people certainly love

The gift of their language bestowed by heaven,

So too will they regain their pawned freedom

Like a bird who takes to the sky.

 

For language is a measure of worth

Of cities, nations, and kingdoms,

And each person alike deserves it,

As does any creation born free.

 

One who does not treasure his own language

is worse than a beast or a putrid fish,

Thus it should be nurtured intently,

As a mother nurtures her child.

 

The Tagalog language is like Latin,

Like English, Spanish, and the language of angels

Because the Lord, in His wisdom

Bestowed it, He gave it to us.

 

Our language is like that of others,

With its own alphabet and its own characters,

But they vanished as if a sudden storm had come upon

A boat in a lake in an age long past.

Magmula Giliw, Nang Ikaw ay Pumanaw by Gregoria de Jesus

                               Magmula Giliw, Nang Ikaw ay Pumanaw
                                  by Gregoria de Jesus

Magmula, giliw, nang ikaw ay pumanaw, 

Katawan at puso ko'y walang paglagyan;

Lakad ng dugo sa ugat ay madalang, 

Lalo't magunita ang iyong palayaw.

Lubhang malabis ang aking pagdaramdam

Sa biglang paggayak mo't ako'y panawan, 

Alaala ko sa 'yong pagdaraanan, 

At gayundin naman sa iyong katawan.

 

Na baka sakaling ikaw ay kapusin, 

Lumipas sa iyo oras ng pagkain;

Sakit na mabigat baka ka sumpungin

Na lagi mo na lamang sa aki'y daing.

 

Saan patutungo yaring kalagayan, 

Dalamhating lubos liit ng katawan, 

Magsaya't kumain hindi mapalagay, 

Maupo't tumindig, alaala'y ikaw.

 

Kalakip ang wikang "magtiis, katawan, 

Di pa nalulubos sa iyo ang layaw, 

Bagong lalaganap ang kaginhawaan

Ay biglang nag-isip na ikaw ay iwan."

 

At kung gumabi na, banig ay ihiga, 

Matang nag-aantok pipikit na bigla, 

Sa pagkahimbing panaginip ka, sinta

Sabay balong nang di mapigil na luha.

 

Sa pagkaumaga, marahang titindig, 

Tutop ng kamay yaring pusong masakit, 

Tuloy na dungawan, kasabay ang silip, 

Sa paroonan mong hirap ay mahigpit.

 

Matapos sumilip, pagdaka'y lalabas, 

Sa dulang kakanan at agad haharap;

Ang iyong luklukan kung aking mamalas, 

Dibdib ko'y puputok, paghinga'y banayad.

 

Sama ng loob ko'y sa aking mag-isa, 

Di maipahayag sa mga kasama;

Puso ko ay lubos na pinagdurusa, 

Tamis na bilin mo'y "magtiis ka, sinta."

 

Sa akin ay mahigpit mong tagubilin, 

Saya'y hanapin at ang puso'y aliwin;

Naganap sumandali'y biglang titigil, 

Alaala ka kung ano ang narating.

 

Mukha'y itutungo, luha'y papatak, 

Katawan pipihit, lakad ay banayad;

Pagpasok sa silid, marahang gagayak

Barong gagamitin sa aking paglakad.

 

Lilimutin mo yaring kahabag-habag, 

Puhunang buhay, tatawirin ang dagat;

Pag-alis ay sakit, paroon sa hirap, 

Masayang palad mo sa huli ang sikat.

 

Ako ay lalakad, usok ang katulad;

Pagtaas ng puti, agiw ang kapalad;

Ang bilin ko lamang, tandaan mo, liyag, 

Kalihiman natin, huwag ihahayag.

 

Tangi ka sa puso, giliw, ikaw lamang, 

Paalam sa iyo, masarap magmahal, 

May-ari ng puso't kabyak ng katawan, 

Paalam, giliw ko, sa iyo'y paalam.

 

Masayang sa iyo'y aking isasangla

Ang sutlang pamahid sa mata ng luha, 

Kung kapusing palad, buhay ma'y mawala, 

Bangkay man ako'y haharap sa 'yong kusa.

 

 

---

Kung ang Tula ay Wala (pasintabi sa makata ng Obando) ni Albert Alejo, S.J.

  Kung ang Tula ay Wala
(pasintabi sa makata ng Obando)
ni  Albert Alejo, S.J.

Kung ang tula ay wala 
kundi kangkong sa sikmura
lalo pa nga kung inumit
sa munting tindahan
ng kapwa nagpapawis,
di hamak ko pang
nanaising makinig
sa dalawampu’t isang
taludtod ng kampana
na binibigkas
sa katanghalian,
o  kaya nama’y tumitig
sa andap ng kandila
na bumabasbas
sa oras ng hapunan,
pagka’t ako’y bumubuay
at ang loob ko’y pagod na
pagod na pagod na.
Nasilaw na ako sa kinang
ng mga langit na de-lata
at nalason lamang
sa pagsubo’t pagdura ng bala.
Kaya’t para na ninyong awa
mga makatang kapwa ko rin dukha,
huwag kayong manukso
at huwag ding magpatukso
kahit pa nga ba ang tula
ay maging letson sa bunganga.