Magmula Giliw, Nang Ikaw ay Pumanaw by Gregoria de Jesus

                               Magmula Giliw, Nang Ikaw ay Pumanaw
                                  by Gregoria de Jesus

Magmula, giliw, nang ikaw ay pumanaw, 

Katawan at puso ko'y walang paglagyan;

Lakad ng dugo sa ugat ay madalang, 

Lalo't magunita ang iyong palayaw.

Lubhang malabis ang aking pagdaramdam

Sa biglang paggayak mo't ako'y panawan, 

Alaala ko sa 'yong pagdaraanan, 

At gayundin naman sa iyong katawan.

 

Na baka sakaling ikaw ay kapusin, 

Lumipas sa iyo oras ng pagkain;

Sakit na mabigat baka ka sumpungin

Na lagi mo na lamang sa aki'y daing.

 

Saan patutungo yaring kalagayan, 

Dalamhating lubos liit ng katawan, 

Magsaya't kumain hindi mapalagay, 

Maupo't tumindig, alaala'y ikaw.

 

Kalakip ang wikang "magtiis, katawan, 

Di pa nalulubos sa iyo ang layaw, 

Bagong lalaganap ang kaginhawaan

Ay biglang nag-isip na ikaw ay iwan."

 

At kung gumabi na, banig ay ihiga, 

Matang nag-aantok pipikit na bigla, 

Sa pagkahimbing panaginip ka, sinta

Sabay balong nang di mapigil na luha.

 

Sa pagkaumaga, marahang titindig, 

Tutop ng kamay yaring pusong masakit, 

Tuloy na dungawan, kasabay ang silip, 

Sa paroonan mong hirap ay mahigpit.

 

Matapos sumilip, pagdaka'y lalabas, 

Sa dulang kakanan at agad haharap;

Ang iyong luklukan kung aking mamalas, 

Dibdib ko'y puputok, paghinga'y banayad.

 

Sama ng loob ko'y sa aking mag-isa, 

Di maipahayag sa mga kasama;

Puso ko ay lubos na pinagdurusa, 

Tamis na bilin mo'y "magtiis ka, sinta."

 

Sa akin ay mahigpit mong tagubilin, 

Saya'y hanapin at ang puso'y aliwin;

Naganap sumandali'y biglang titigil, 

Alaala ka kung ano ang narating.

 

Mukha'y itutungo, luha'y papatak, 

Katawan pipihit, lakad ay banayad;

Pagpasok sa silid, marahang gagayak

Barong gagamitin sa aking paglakad.

 

Lilimutin mo yaring kahabag-habag, 

Puhunang buhay, tatawirin ang dagat;

Pag-alis ay sakit, paroon sa hirap, 

Masayang palad mo sa huli ang sikat.

 

Ako ay lalakad, usok ang katulad;

Pagtaas ng puti, agiw ang kapalad;

Ang bilin ko lamang, tandaan mo, liyag, 

Kalihiman natin, huwag ihahayag.

 

Tangi ka sa puso, giliw, ikaw lamang, 

Paalam sa iyo, masarap magmahal, 

May-ari ng puso't kabyak ng katawan, 

Paalam, giliw ko, sa iyo'y paalam.

 

Masayang sa iyo'y aking isasangla

Ang sutlang pamahid sa mata ng luha, 

Kung kapusing palad, buhay ma'y mawala, 

Bangkay man ako'y haharap sa 'yong kusa.

 

 

---

Payo Sa Bumabasa ng Tula ni: Rolando S. Tinio

Payo Sa Bumabasa ng Tula
ni: Rolando S. Tinio

Hindi nalalayo
sa pagpangos ng mangga
Ang pagbasa ng tula.

Amuyin, sapulin sa kamay.
Ipalasap sa palad
Ang init at kinis ng balat,
Saka hubarin ang dilaw na katad
Na minsan may itim na pakas,
Parang matang ibig mangusap.

Huwag na huwag ngangatain.
Tubo at mangga’y magkaibang sining.

Tandaang laman ay parang laman,
Humihingi ng ingat, pagmamahal.
Turuan ang ngiping dumagan
Nang hindi mag-iiwan ng sugat.
Unti-untiin ang pagsisiwalat

Sa buto...

Na namimintog, lumalapad
Kutsilyong walang talas
Pinatuyong sinag ng araw,
Usok-at-ulang nagsabato,
Garing na di pa nakakatam,
Siksik na taguan ng yabong,
Lilim, a tatal.

Huwag mithiin ang asetikong buto,
Ang putting ermitanyo,
Bago mapagdaanan ang mga ehersisyong karnal.

Bayaang maganap
Tamis, pait, saklap
Sa isang panlasang wagas.

Huwag kainipan ang labo
Ng pisnging humuhulas.

Pagkatapos na makipagtapatan
Sa mga istasyon ng pagkalaman
Kusang liliwanag
ang sagradong buto
Na simbigat ng katotohanan
Singgaan ng pangarap at kalawakan!

 

Kung ang Tula ay Wala (pasintabi sa makata ng Obando) ni Albert Alejo, S.J.

  Kung ang Tula ay Wala
(pasintabi sa makata ng Obando)
ni  Albert Alejo, S.J.

Kung ang tula ay wala 
kundi kangkong sa sikmura
lalo pa nga kung inumit
sa munting tindahan
ng kapwa nagpapawis,
di hamak ko pang
nanaising makinig
sa dalawampu’t isang
taludtod ng kampana
na binibigkas
sa katanghalian,
o  kaya nama’y tumitig
sa andap ng kandila
na bumabasbas
sa oras ng hapunan,
pagka’t ako’y bumubuay
at ang loob ko’y pagod na
pagod na pagod na.
Nasilaw na ako sa kinang
ng mga langit na de-lata
at nalason lamang
sa pagsubo’t pagdura ng bala.
Kaya’t para na ninyong awa
mga makatang kapwa ko rin dukha,
huwag kayong manukso
at huwag ding magpatukso
kahit pa nga ba ang tula
ay maging letson sa bunganga.

 

W.H. Auden Poem "Funeral Blues" Translated in Tagalog by Jose F. Lacaba

 Dalit 

Halaw kay W. H. Auden
Salin ni Jose F. Lacaba

Patigilin sa pagikot and relo
pagpuputulin na ang linya ng telepono

Patahimikin na ang mga piyano, at ang kabaong

ay ilabas sa kalye, simulan ang prusisyon.

Patugtugin ang punumbre, at sa pagbuntunghininga
Ay iparinig sa bayan ang balitang Patay na siya.

Bihisan ng luksa ang mga nagtatrapik na pulis

lagyan ng lasong itim ang mga traysikel at dyip.

Siya ang aking hilaga, timog, kanluran, at silangan,
ang aking takipsilim at bukang-liwayway,

Ang aking piyesta opisyal at araw ng trabaho,

Akala ko’y habang buhay ang pag-ibig: Mali ako.

Bawian na ng sindi ang mga tala at bituin,
ibalot na ang buwan, at ang araw ay baklasin,

walisin na ang gubat, at ang dagat ay itapon;

Pagkat wala ng silbi ang lahat mula ngayon.

Below is the original poem.

Funeral Blues
by W. H. Auden

Stop all the clocks, cut off the telephone,

Prevent the dog from barking with a juicy bone,

Silence the pianos and with muffled drum

Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead

Scribbling on the sky the message 'He is Dead'.

Put crepe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,

My working week and my Sunday rest,

My noon, my midnight, my talk, my song;

I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,

Pack up the moon and dismantle the sun,

Pour away the ocean and sweep up the wood;

For nothing now can ever come to any good. 

Selected Tagalog Poems in Philippine Literature

ALAALA 

ni Maria Luisa F. Torres

Bakit ganoon ang alaala?

Sala sa init, sala sa lamig. May gusto kang tandaan, 

lumilipad, parang ibon. 

May ibig kang kalimutan, 

kapit-tuko, nakapagkit.

Parang makahiya, 

pag nakanti, namamaluktot. 

Parang karayom at sinulid 

na nagkabuhol-buhol.

O kaya’y tipaklong 

na tatalon-talon. 

Parang kukong ikinakaskas

sa salamin 

nakakangilo, nakakahilo 

Malambot na unan 

sa himbingan, 

nasis mong hagkan-hagkan. 

Bakit ganoon ang alaala? 

May patay na binubuhay, 

buhay na pinapatay. 

AWIT NG ISANG KABALYERO 

ni: Reuel M. Aguila 

Huwag kang tumangis 

sa panahon ng taglagas 

Kung ang mga daho’y 

humahalik sa talampakan 

Ilang panahon lang 

ako’y muling mamumukadkad 

ng mga pulang bulaklak

Tatangayin ng hangin

ang aking mga binhi

sa mga pulo-pulo 

Upang doo’y 

may tumubo ring

mga puno ng kabalyero 

At darating na naman 

ang taglagas ang pamumulaklak 

At tatangaying muli ng hangin

ang mga binhi 

hanggang sa buong kapuluan 

HAYOK 

ni Fatima V. Lim 

Kay lapot ng gabi. 

buwan ay nahating itlog, 

palutang-lutang sa ulapang lugaw.

natutunaw ang mga bituin 

asing ikinalat sinisipsip ng dilim. 

pulutang adhika, 

patikim, 

aking luha'y’ walang lasa. 

Bukas, 

magigising na ako ng mahimbing

busog sa bangungot. 

OYAYI

ni: Rio Alma 

Meme na, bunsong sinta,

Ang ina mo e ‘ala pa.

Sumaglit ke Kabesa 

At hihiram lang ng pera 

Meme na, bunsong sinta, 

Ang ina mo e ‘ala pa. 

Di masundo ni Ama

At kabayo ng malarya

Meme na, bunsong sinta, 

Ang ina mo e ‘ala pa 

Naglit lang ke Kabesa

Inabot na ng K’waresma

Meme na, bunsong sinta, 

Ang ina mo e ‘ala pa. 

Sinundo na ni Ama

Kahit habol ang paghinga 

Meme na, bunsong sinta, 

Ang ina mo e ‘ala pa. 

Nang abutan ni Ama, 

Nalilisan na ng saya.

Anonymous Love Letter for Secret Loves

a love letter

Dear A,

Hi, it's me and in the hopeless longing for something to fill my mind, I suddenly remember you. Remember seems to be the wrong word to use, for the truth is, your memory never left me. For quite some time now, you are constantly a part of my consciousness. I am always wondering where you are, what you are doing, and who are you with (agonizing) or what is on your mind (wishing to high heavens, I am there).

Well, let us say I have been somehow hoping but with eyes wide open so I am no longer expecting. As they say, "It hurts to expect too much." Especially to a person you may never see again.

By this time, I guess I have finally accepted the fact that you will not be coming back. Well, I am still hoping to  see you again, but I think I have to start dismissing the possibility that there can be anything deeper between us.

For me, you will remain just that. A once upon a time friend (?), acquaintance, and love interest (uh oh!).

After all, the feeling of pain and slight bitterness is still not enough for me to regret ever known you. You are one person who made me real happy once in my life and I will always be grateful for that.

I don't care if what you had shown is genuine or not, or maybe everything is simply a product of my imagination. Smiles and laughter come by hard these days and the happiness you made me feel refreshed my withered and lonely soul.

Once upon a time, you made me feel whole and special. How I wish we have been given time to get to know each other better.

But still, there are dreams we create and realities we have to face. For me now, it is the painful realization of a life ahead without you, of a love lost, and of a seemingly endless debate within of what could have been.

Some may wonder why I even have to go through all this when there has never been us. I myself wonder but I can never explain. For I don't want to question the mysteries of love. 

Weird as it may sound, I am enjoying the pain. And why? Why do I want to prolong the pain? How come I am no rushing to forget? It is because I do not want to forget or forget that quick. The pain is actually an assurance that you are still the one, that my feelings for you still exist. 

As with the rules of nature, I know that however intense the feelings I have for you now, all of this will most likely fade. I may even start wondering what I ever saw in you and what made it so difficult to let go. That moment will be like an awakening from a deep slumber. And I dread that day. Right now, I cannot imagine myself totally over you.

I started this letter looking for a way out and it seems like I cannot stop. I do not know to end this just as I do not know how I would like our end to be.

Yet amidst the confusion and bitterness, I chose to end this letter in a calm mind and a happy heart. With a vow to remain strong, I am letting you go. In all sincerity, I am wishing you the very best. And I hope that even just for a while, even if it is seems impossible, you will at least remember me with fondness...